De aanleiding om iets te maken is vaak zo klein, zo onbeduidend en daarom ook zo puur. Het is steeds de verwondering. Ik loop door de stad, het is een warme dag, blauwe hemel, hier en daar een wolkje. Bij de fonteinen speel ik even met het water, met het licht; kleur en vorm veranderen, intrigerend. Onderweg zeg ik een keer: ‘Hallo’. Onaffe gebouwen in de steigers gaan op in de grenzeloze ruimte van de blauwe achtergrond. Ruwe materialen, wapperend in de wind, blauwe zeilen die me spontaan een liedje doen fluiten, blijkbaar de associatie met die specifieke kleur. Water weer; wonderlijk, het breken van het licht.